Palmer Diana Sercowe kĹopoty

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pogodzić.
Patrzyła na niego w zadumie, pamiętając o długich latach
bez miłości. Podszedł do niej i ujął ją za rękę.
- Wybaczenie nigdy nie jest łatwe, Noreen - powiedział.
SERCOWE KAOPOTY
119
- Ale bez tego wojny nigdy by się nie kończyły. Musimy
przestać spoglądać w przeszłość i zacząć żyć od nowa. - Za�
jrzał w jej smutne oczy. - Zacznijmy tutaj, od nas. Czy mo�
żesz mi wybaczyć?
Czuła na dłoni jego smukłe palce.
- Oczywiście - powiedziała, nie patrząc mu w oczy. -
Nigdy nie miałam do ciebie pretensji o to, co do mnie czułeś.
- Nie wiedziałaś, co czuję - szepnął.
- Wszyscy wiedzieli. Nienawidziłeś mnie.
Pokręcił głową.
- Tylko próbowałem. Ale nie udało się. - Zmrużył oczy,
jakby poczuł ból. - Słyszałaś kiedyś przysłowie, że ból drą�
ży w nas miejsce dla szczęścia, które przychodzi potem? Mo�
że z tobą też tak będzie. Mam nadzieję. Cieszyłbym się,
widząc cię szczęśliwą. Tak jak twoja ciotka i wuj. Nie odpy�
chaj nas.
Byłby świetnym adwokatem. Zamknęła oczy.
- Dobrze - powiedziała po chwili. - Spróbuję.
Uniósł jej rękę i delikatnie ucałował wnętrze dłoni. Zaru�
mieniła się.
Patrzyła, jak wychodzi z pokoju. Miała wrażenie, że w jej
życiu nastąpił zwrot. W oczach Ramona dostrzegła niezwy�
kłą troskę. Jeszcze nie potrafiła rozwikłać tej zagadki, lecz
wypoczywanie w kokonie, który dla niej stworzył, było tak
miłe, że nie mogła się zmusić, by go porzucić. Przynajmniej
na razie.
Zanim wieczorem poszedł spać, zatrzymał się jeszcze
w drzwiach jej pokoju i przez chwilę tylko na nią patrzył.
- Będziesz chciała wrócić do pracy, kiedy znowu się do�
brze poczujesz? - spytał nagle.
120 SERCOWE KAOPOTY
- Oczywiście - odparła zdziwiona zadanym pytaniem
i wyrazem twarzy Ramona. - Lubię moją pracę.
- Wiem. Ale gdybyś miała inne obowiązki...
- Nie rozumiem.
- Tak - westchnął ciężko - wiem, że nie. Zostawmy to.
Jeszcze.za wcześnie na pewne sprawy. - Uśmiechnął się.
- Zpij dobrze.
- Ty też - odparła. - Mam wrażenie, że nigdy nie odpo�
czywasz - dodała mimowolnie.
Jej troska koiła smutek Ramona.
- Praca była dla mnie jedynym ratunkiem przez te długie
lata. - Uśmiechnął się lekko.
- Przeżyłeś trudne chwile po przyjezdzie do Stanów,
prawda?
- Bardzo trudne. Ale wiesz jak to jest, gdy ciągle brak
pieniędzy.
- Tak, moi rodzice byli bardzo biedni.
- Pamiętam, jak stałem obok ciebie w kuchni dla bezdo�
mnych i patrzyłem na twoją twarz, gdy nalewałaś zupę. Było
tam wielu zmarzniętych, przestraszonych ludzi, a jest tak
niewiele osób, które się tym przejmują.
- Wiem. - Spoglądała na niego z uwagą. - Ja o tobie
wiem więcej - dodała. - Wykonałeś kilka operacji, za które
ci nigdy nie zapłacono, bo pacjenci nie mieli dość pieniędzy
ani na operację, ani na ubezpieczenie.
- Mój talent pochodzi od Boga. To dar - odparł. - A czło�
wiek w końcu się uczy, że tym, co ci ofiarowano, należy się
dzielić. Teraz jestem jeszcze bardziej wdzięczny Bogu za ten
dar. Mogłaś przecież umrzeć.
- Widocznie nie było mi to pisane.
SERCOWE KAOPOTY 121
- Nie masz pojęcia, jak się czułem, gdy zobaczyłem twoją
twarz bez maski tlenowej. Zrozumiałem, jak bardzo byłem wo�
bec ciebie okrutny, i ogarnęła mnie rozpacz. Zraniliśmy cię
okropnie. Nigdy nie zapomnę, co ci wtedy powiedziałem. Mam
tylko nadzieję, że pewnego dnia naprawdę mi to wybaczysz.
Gryzło mnie poczucie winy. Isadora przyrzekła, że się na mnie
zemści; jeśli jej ze sobą nie zabiorę. Przecież nie była aż tak
chora, kiedy wyjeżdżałem.
Noreen westchnęła.
- Nie, nie była. Ale przez parę godzin siedziała w samej
tylko koszuli w strugach lodowatego deszczu. Celowo. Dla�
tego tak się rozchorowała. Pokojówka musiała wyjść, a ja już
wtedy czułam się słabo. Miałam po kogoś zadzwonić.
- Boże Zwięty! Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś?
- Nie chciałeś mnie wysłuchać - odparła. - Isadora mu�
siała wiedzieć, że zapalenie płuc jest bardzo grozne. Wyłą�
czyli na chwilę światło, więc potknęłam się, próbując spro�
wadzić dla niej pomoc. Pamiętam jedynie to, że usiłowałam
odzyskać równowagę.
Zamknął oczy.
- Niech mnie diabli - szepnął chrapliwie. - Noreen!
Odsunął się od drzwi i odszedł, tak pełen obrzydzenia dla
samego siebie, że nie mógł nawet spojrzeć Noreen w oczy.
- Przykro mi - zawołała, ale jej nie słyszał.
Wszystko jedno, pomyślała. Może to i dobrze, że w końcu
poznał prawdę.
ROZDZIAA DZIEWITY
Następnego popołudnia panna Plimm zaprowadziła No-
reen pod prysznic. Kąpiel w ogóle nie wchodziła w grę. No-
reen miała kilka nacięć po cewnikowaniu serca i jedno długie
po przebytej operacji. Musiała przemywać je delikatnie myd�
łem antybakteryjnym. Nie mogła się jeszcze zanurzać w wo�
dzie, choć zauważyła, że Ramon ma wielką wannę z mosięż�
nymi kranami. Zerkała na nią dyskretnie, spacerując z panną
Plimm po mieszkaniu. Miała ochotę na porządną kąpiel. Do�
brze przynajmniej, że mogła wziąć prysznic, a panna Plimm
pomogła jej umyć gęste włosy.
Gdy Ramon wrócił wcześniej do domu, zastał ją leżącą
w łóżku w białej haftowanej koszuli. Panna Plimm suszyła
jej długie włosy.
- Zajmę się tym - oznajmił i odebrał pannie Plimm su�
szarkę. - A pani może ugotuje jakąś hiszpańską potrawę na
kolację. Mam ochotę na fajitas albo tamales. A wy?
- Zwietny pomysł. - Panna Plimm uśmiechnęła się, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia / pdf / download / pobieranie / ebook

Odnośniki