[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Waglowski. Dowodzi on, iż:  (...) uznane społecznie normy po włączeniu do regulaminów
korzystania z zasobów systemów informatycznych mogą stać się obowiązujące jako
postanowienia umów między Dostawcami Usług Internetowych a użytkownikami
[Waglowski Piotr [Dok. elektr.](2001). Niektóre prawne aspekty spamu.
http://www.vagla.pl/skrypts/spam_prawo.htm#_edn24 [odczyt: 2004.05.06].
76
4. NETYKIETA A KODEKS PRASOWY
Etykietę internetową, określaną mianem kodeksu Internautów, można uważać
za środowiskowy kodeks postępowania odnoszący się do Internetu i jego użytkowników.
Rozdział ten jest krótkim porównaniem netykiety z kodeksem środowiskowym dziennikarzy.
Zrodowisko dziennikarskie, na przestrzeni lat, wypracowało szereg autoregulacji
odnoszącą się do praktyk związanych z uprawianiem tego zawodu. Narzędzia te wskazują
na zachowania i praktyki, które są właściwe oraz jakie są niedopuszczalne, naganne oraz
karane. Kodeksy dziennikarskie, bo o nich mowa, służą nie tylko autodyscyplinie środowiska,
ale również ujednoliceniu i scaleniu normy, które powinny towarzyszyć dziennikarzom
w ich codziennej pracy.
Podobnie jak w przypadku netykiet, można spotkać wiele różnorodnych kodeksów
deontologicznych dotyczących środowiska mediów. Sytuacja ta jest wynikiem tworzenia
własnych kodeksów przez niemal każdą dziennikarską organizację zawodową, wydawców
mediów, czy redakcje. W ostatnim z przytoczonych przykładów mówi się o specjalnej postaci
kodeksu, tj.: styl book, np.: styl book Polskiej Agencji Prasowej [Etyka Zawodowa
[Dok. elektr.](2003). http://www.dziennikarz.boo.pl/articles.php?id=509 [odczyt: 2004.04.29].
Kodeksy te zwyczajowo odwzorowują politykę wewnętrzną danej instytucji. W zależności
od autorstwa i sygnatariuszy, mają zasięg międzynarodowy bądz lokalny, np.: narodowy.
Przykładami międzynarodowych regulacji tego typu są: Deklaracja Paryska, znana również
jako: Międzynarodowe Zasady Etyki Zawodowej w Dziennikarstwie z 1983 roku, oraz
wcześniej zestawienie norm przyjęte przez Międzynarodową Unię Stowarzyszeń Prasowych
(IUPA) w 1936 roku. Do zagadnienia etyki dziennikarskiej odniosła się również Rada Europy
poprzez Rezolucję 1003 Zgromadzenia Parlamentarnego z dnia 1 lipca 1993r.
Na gruncie polskim tradycje kodeksów dziennikarskich oraz prasowych sądów
honorowych sięgają XIX wieku. Ignacy S. Fiut w swojej podaje, iż od 1937r. działała
77
w Polsce Prasowa Komisja Orzekająca, która zajmowała się przypadkami sprzecznych
z dobrymi obyczajami praktyk dziennikarskich. Natomiast w 1945 roku, na pierwszym
zjezdzie Związku Zawodowego Dziennikarzy uchwalony został Dziennikarski Kodeks
Obyczajów [Fiut, Ignacy, S.[Dok. elektr.](1998). O odpowiedzialności etycznej dziennikarzy.
http://www.zb.eco.pl/bzb/31.etyka.htm [odczyt: 2004.04.29].
Obecnie polskie środowisko dziennikarzy dysponuje kilkoma dokumentami odnoszącymi
się do etyki zawodowej. Są to:
" Karta etyczna mediów  opracowana z inicjatywy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich
i przyjęta w 1995 r przez wszystkie stowarzyszenia dziennikarskie oraz większość
organizacji nadawczych w Polsce [Hope, Ewa [Dok. elektr] (2003). Karta Przejrzystości
Mediów  Public Relations a dziennikarstwo. http://www.internetpr.pl/apintv.php/id=80
[odczyt: 3004.04.29],
" Kodeks Etyki Dziennikarskiej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich,
" Dziennikarski Kodeks Obyczajowy Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej
Polskiej  w wersji pierwszej uchwalony w 1991 roku [Karpowicz 1996, s. 135],
" Dziennikarski Kodeks Obyczajowy z roku 2002, sygnowany przez członków
Konferencji Mediów Polskich [E.Cz. [Dok. elektr.](2002). Jest kodeks
dziennikarzy. http://arch.rzeczpospolita.pl/a/rz/2002/04/20020405/200204050116.html
[odczyt: 2004.05.11],
" Deklaracja Zasad Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy,
" Międzynarodowe Zasady Etyki Profesjonalnej w Dziennikarstwie przygotowane przez
UNESCO.
Dokumenty te są do siebie bardzo podobne. Uznają one za obowiązek dziennikarski:
poszukiwanie prawdy, jej poszanowanie, rzetelności w przygotowaniu materiałów
informacyjnych, konieczności oddzielenia interesów prywatnych od publicznych, tolerancję
78
i in. Poniżej, na przykładzie Dziennikarskiego Kodeksu Obyczajowego (DKO) z 2002r.
przybliżam ogólne zalecenia kodeksów tego rodzaju.
DKO został przyjęty przez członków Konferencji Mediów Polskich. Skupia
ona przedstawicieli stowarzyszeń i związków zawodowych dziennikarzy, pracodawców oraz
poszczególnych redakcji. Kodeks ten podzielony jest na 5 działów, tj.: zasady ogólne, etyczne
i zawodowe obowiązki dziennikarzy, dziennikarz i pracodawca, dziennikarz i koledzy oraz
postanowienia końcowe. Wyliczone części kodeksu zawierają 32 zalecenia.
Zasadami ogólnymi o jakich mówi DKO między innymi są: poszukiwanie prawdy,
dostarczanie informacji społeczeństwu, odpowiedzialne wykonywanie zawodu w oparciu
o szacunek dla innych, normy etyczne i zawodowe, dbałość o wiarygodność uprawianego
zawody oraz pluralizm mediów i wolność słowa [art. 1-4 DKO].
Cześć druga kodeksu poświęcona obowiązkom zawodowym i etycznym dziennikarza,
zawiera zakazy: manipulacji, podlegania naciskom, przyjmowania korzyści materialnych,
publikacji propagujących wojny i nienawiść, przesądzania o winie oskarżonego przez
wydaniem wyroku sadowego, naruszania dóbr osobistych i in. Dziennikarz, między innymi,
zobowiązany jest do: bezstronnej relacji, omówienia oraz analizy faktów, wyraznego
oddzielania informacji od komentarza, sprostowania informacji fałszywych lub niejasnych, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • supermarket.pev.pl

    •