ZafĂłn Carlos Ruiz ĹwiatĹa wrzeĹnia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

drogą powiedział Ismael, wskazując kciukiem drzwi.
Musi być. Myślę, że jest, nie mam tylko pojęcia gdzie odparła Ir�ne, idąc w głąb
ogromnej biblioteki, podczas gdy Ismael zastawiał drzwi krzesłami.
Jeśli te drzwi wytrzymają chociaż dwie minuty, powiedział sobie w duchu, to zacznę
wierzyć w cuda, bezwarunkowo. Za plecami usłyszał głos Ir�ne. Odwrócił się i zobaczył, jak
dziewczyna przy stole bibliotecznym przerzuca strony książki, która wyglądem swym
przypominała jakiś antykwaryczny egzemplarz.
Tu coś jest powiedziała.
W Ismaelu zakiełkowały jak najgorsze podejrzenia.
Zostaw tę książkę.
Dlaczego? zapytała zdezorientowana Ir�ne.
Odłóż ją.
Dziewczyna zamknęła posłusznie książkę. Blask ognia w kominku rozświetlił złote litery
na okładce: Doppelg�nger.
Ledwie Ir�ne odeszła od biurka, poczuła, jak pod jej stopami zaczyna drżeć cała podłoga
w bibliotece. Płomienie w kominku przygasły, a niektóre tomy stojące na półkach zadrżały.
Dziewczyna podbiegła do Ismaela.
O co tu chodzi& ? zapytał chłopak, również czując ów rumor dobiegający jakby z
najgłębszych zakamarków domu.
W tym momencie książka, którą Ir�ne odłożyła na biurko, gwałtownie otworzyła się i
rozwarła w połowie. Płomienie całkiem zgasły zdmuchnięte lodowatym powiewem. Ismael objął
Ir�ne i przytulił do siebie. Pojedyncze książki zrzucane przez niewidzialne ręce zaczęły spadać z
regałów.
Tu poza nami jest ktoś jeszcze szepnęła dziewczyna. Czuję go&
Kartki książki, jedna po drugiej, zaczęły powoli przewracać się w podmuchach wiatru.
Ismael spojrzał uważnie na stronice starego tomu jarzące się własnym światłem i zauważył, że
litery rozpływają się i jakby parują jedna po drugiej, tworząc czarną chmurę nad książką. Ta
bezkształtna masa wsysała słowo po słowie, zdanie po zdaniu.
Gęstniejący obłok skojarzył się Ismaelowi z wiszącym w powietrzu widmem z atramentu.
W kłębiącej się czarnej chmurze zaczęły powoli kształtować się zarysy rąk, nóg, tułowia.
Z cienia wyłaniała się nieprzenikniona twarz.
Ismael i Ir�ne, sparaliżowani przerażeniem, patrzyli na zjawę i pojawiające się wokół niej
inne kształty, inne cienie ożywające spośród stronic książek, które przed chwilą spadły z półek.
Przed ich pełnymi niedowierzania oczyma zaczął stopniowo formować się legion cieni. Cieni
dzieci, starców, dam odzianych w przedziwne stroje& Wszyscy wyglądali niczym schwytane
duchy, zbyt słabe, by ostatecznie przybrać jakąś konkretną formę. Twarze w agonii, jakby
budzące się z letargu, bezwolne. Przyglądając się im, Ir�ne odnosiła wrażenie, że ma przed sobą
dusze dziesiątków osób schwytanych w pułapkę przerażającego zaklęcia. Wyciągały ku niej ręce,
błagając o pomoc, ale ich palce rozszczepiały się w ulotnych mirażach. Czuła niemal fizycznie
dręczący ich koszmar, ich ponury czarny sen.
Przez kilka sekund trwania tej wizji zastanawiała się, kim są te zjawy i jak się tu znalazły.
Czy tak jak i ona zawitały tu kiedyś nierozważnie? Przez chwilę sądziła nawet, że może pośród
tych nocnych mar i duchów przeklętych uda jej się rozpoznać swoją matkę. Ale wystarczył
ledwie dostrzegalny gest cienia, a mgliste ciała zbiły się w czarną wirującą masę, która
przeleciała przez cały pokój.
Cień rozwarł się i wessał po kolei wszystkie dusze, odbierając im resztki tlących się w
nich sił. Wszystko odbywało się w śmiertelnej ciszy. Skończywszy tę swoistą egzekucję, cień
otworzył oczy. Dwie krwawe aureole przeszyły ciemność.
Ir�ne chciała krzyknąć, ale jej głos został zagłuszony przez brutalny łomot, który
wstrząsnął Cravenmoore. Wszystkie okna i drzwi zaczęły zamykać się z hukiem płyt
nagrobnych. Ismael, słysząc rozchodzące się po całej rezydencji cmentarne echo, pomyślał, że
właśnie znikają resztki nadziei na wydostanie się stąd.
Z wysoko położonego sufitu mała strużka jasności przeciskała się przez szczelinę, luzno [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia / pdf / download / pobieranie / ebook

Odnośniki