[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przyrzekli przywrócenie demokracji i uczynili gest w stosunku do Peróna, który wciąż miał
liczną rzeszę zwolenników. W Madrycie zwrócono mu trumnę z ciałem Evity.
W 1973 roku Peron powrócił do ojczyzny i wygrał wybory prezydenckie.
Współkandydatką była Isabel Martinez, która stała wiernie u jego boku. Gdy Juan obejmował
urząd w pazdzierniku 1973 roku, wiedział, że jest umierający. %7łona przejęła po nim władzę l
lipca roku 1974. Nie zdołała jednak sprostać konkurencji z ukochaną przez lud Evitą, a raczej
z jej legendą. Zdesperowana, sprowadziła zwłoki rywalki z powrotem do Argentyny i kazała
pogrzebać w grobie rodziny Duarte, kilkanaście zaledwie metrów od miejsca spoczynku jej
ukochanego Juana.
Nie odniosło to najmniejszego skutku. W 1976 roku Isabel została pozbawiona władzy
przez grupę oficerów lotnictwa. Pięć lat spędziła w areszcie domowym. W 1981 roku została
wydalona do Hiszpanii, gdzie zrzekła się kierownictwa partii peronistów. Zmarła na
wygnaniu w 1985 roku.
ROZDZIAA XI
DYPLOMATYKA I BUTY
Ferdinand Marcos
Ferdinand Marcos, w latach 1966-1986 władca absolutny Republiki Filipin, był mistrzem
w dziedzinie manipulowania systemem wyborczym. W 1973 roku, aby utrzymać się przy
władzy, wprowadził w kraju stan wojenny. Ponownie uczynił to w roku 1986. W 1983 roku
zmuszony był przeprowadzić wolne wybory prezydenckie. Jego kontrkandydat, Benigno
Aquino, powrócił z wygnania w USA, by zginąć od kuli, nim dotknął stopą filipińskiej ziemi.
Marcos zdołał utrzymać się przy władzy jeszcze przez trzy lata. Dopiero w 1986 roku
Ferdinand i jego żona, niezrównana Imelda, zmuszeni byli uciekać z kraju i szukać
schronienia na Hawajach, pozostawiając w pałacu prezydenckim kolekcję złożoną z trzech
tysięcy par butów.
Jako dziecko Imelda chodziła boso. Choć należała do wpływowego klanu Romualdez,
osiadłego na wyspie Leyte, jej najbliższa rodzina była biedna. Przez jakiś czas dziewczynka
mieszkała wraz z matką w garażu. Gdy skończyła szesnaście lat, była już znaną w okolicy
pięknością.
W 1951 roku zakochała się w Victorianie Chan, dziedzicu bogatej chińskiej rodziny,
właścicieli elektrowni w Tacloban. Rodzice chłopca uznali, że Imelda nie jest odpowiednią
partią, i doprowadzili do zerwania. Wkrótce zakochała się ponownie, tym razem w niejakim
Justo Zibala, przystojnym studencie medycyny z wyspy Negros. Był on jednak protestantem,
więc ojciec dziewczyny, Orestes, gorliwy katolik, sprzeciwił się ich związkowi.
Kolejnym jej adoratorem był Dominador Pacho, właściciel tartaku, o którym mówiono,
że zawsze dostaje to, czego zapragnie. Aby uciec przed jego awansami, Imelda z pięcioma
pesos w kieszeni udała się do Manili. Znalazła pracę w banku. Stołeczni bywalcy szybko
dostrzegli jej urodę. Wydawca niedzielnego dodatku  This Week umieścił jej podobiznę na
okładce w dniu świętego Walentego, co przyniosło dziewczynie natychmiastową sławę. W
domu wuja, kongresmena Daniela Romualdeza, otoczona była młodymi fircykami z
manilskiej drużyny polo. Jeden z nich szczególnie ją sobie upodobał. Gdy chłopak dostał,
czego chciał, natychmiast porzucił Imeldę. Zapamiętajmy jego nazwisko, był to obiecujący
polityk Benigno Aquino.
Imelda zdecydowała, że musi szukać szczęścia na własną rękę. Postanowiła wziąć udział
w wyborach Miss Manila. Rodzina  przekonana, że triumfatorka musi pójść do łóżka z
członkami jury  była wstrząśnięta. Imelda uniknęła hańby, przegrała bowiem z
dwudziestoletnią Normą Jimenez z prowincji Pangasinan.
Jednakże nasza bohaterka nie poddawała się tak łatwo. Wdarła się do biura organizatora
konkursu, burmistrza Manili, Arsenio Lacsona. Był on dobrze znany ze swych seksualnych
wyczynów. Każdego popołudnia między trzecią a czwartą udawał się do hotelu  Filipinas na
 chińską herbatkę , czyli figle z parą chińskich dziewcząt dostarczonych przez wdzięcznych
wyborców. Stanąwszy przed nim, Imelda wybuchnęła niepohamowanym szlochem. Arsenio
starał się ją pocieszyć. Gdy ich spotkanie dobiegło końca, burmistrz Lacson unieważnił
decyzję sędziów i obwołał Imeldę Miss Manila. Natychmiast wezbrała fala plotek, że piękna
prowincjuszka jest najnowszą zdobyczą Arsenia.
Jednakże sędziowie obstawali przy swej poprzedniej decyzji, więc Lacson zmuszony był
w zamian nadać faworytce tytuł  Muzy Manili . Sam go wymyślił. Jako  Muza Imelda
wystąpiła wraz z Miss Manila w konkursie Miss Filipin. %7ładna z nich nie odniosła sukcesu.
Konkursowe szaleństwa nie zniszczyły widoków Imeldy na zawarcie korzystnego
małżeństwa. Wkrótce związała się z Aristonem Nakpilem, jednym z najbogatszych ludzi w
Manili. Był on potomkiem starej, szacownej rodziny i studiował architekturę na Harvardzie
oraz w Szkole Sztuk Pięknych w Fontainebleau we Francji. Imelda uważała, że jest
uderzająco przystojny, i zachwycała się jego erudycją. Spędzali razem weekendy w jego
rodzinnej posiadłości w Bataganas, a wakacje w górskim uzdrowisku Baguio. Jedynym
problemem był fakt, że Ariston był już żonaty. Rozwścieczony ojciec zabrał dziewczynę do
domu, na Leyte.
Jednakże Imelda zakosztowała wesołego życia i nie mogła ścierpieć sennej,
prowincjonalnej atmosfery panującej w Tacloban. Uciekła z powrotem do Manili, w nadziei
że odżyje trwający już od pięciu lat romans z Nakpilem. Właśnie wtedy poznała Ferdinanda
Marcosa, polityka, który zdołał osiągnąć niemożliwe: został wybrany do kongresu, choć
bezpośrednio przed wyborami oskarżono go o morderstwo. Czekając na apelację studiował w
więzieniu prawo i zdał egzamin aplikancki. Przed sądem najwyższym bronił się sam.
Wiedział, że przewodniczący składu sędziowskiego został w wieku osiemnastu lat oskarżony
o zabójstwo i że także występował we własnej sprawie przed trybunałem. Marcos odzyskał
wolność.
Wkrótce Ferdinand, dobrze zapowiadający się polityk, otrzymał zaproszenie na uroczystą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • supermarket.pev.pl

    •